Każdy kto śledzi mojego bloga wie, że zaczytuje się w biografiach. Nie trudno tez zauważyć, że bohaterami tych biografii są ludzie żyjący na przełomie wieków XIX i XX. Z tych książek nauczyłam się najwięcej o odradzającej się Polsce.
Często spotykam się z opinią, że długie życie jest przekleństwem. Skoro tak, to książka, którą dziś recenzuję, a raczej jej bohaterka pokazuje, że można żyć ponad sto lat i nie ma to nic wspólnego z przekleństwem.
Michelle Obama jest jedną z nielicznych osób świata, bądź co bądź, polityki, do której zapałałam od samego początku dużą sympatią. Wysoka, piękna, emanująca jakimś ciepłem i taka… zwyczajna. To wszystko powodowało, że obserwując jej poczynania lubiłam ją coraz bardziej.
Kobietą stulecia została Maria Skłodowska – Curie. Wiedziałeś? Co w ogóle wiesz o tej kobiecie? Rad i Polon, prawda? Dobre i to, ale uwierz mi, że zasługuje ona na Twoją pamieć i dużo, dużo więcej.
Dziś chcę Ci opowiedzieć o książce, która nieźle wywróciła moje myślenie. Po raz pierwszy mam tak, ze po przeczytaniu biografii nie jestem w stanie powiedzieć jakie uczucia żywię do głównego bohatera.