Jakiś czas temu na jednej z grup fotograficznych na facebooku natknęłam się na piękne zdjęcia w zbożu. Teraz jest ich naprawdę wysyp. Pod zdjęciem natomiast prawdziwa burza. Którą rozumiem, bo sesja taka każe płacić za siebie naturze cenę niewspółmiernie wysoką w stosunku do efektu.
Czasem tak się zdarza, że mamy upatrzone miejsce, gdzie zamierzamy zrobić obłędnie piękne zdjęcia. Planujemy wizytę przez długi czas a potem… a potem życie to weryfikuje.
Lubię czarno – białe zdjęcia. Zdają się wołać „hej, zobacz jaki mam piękny kształt, jakie wyjątkowe emocje”. Ten moment, kiedy kolory idą w odstawkę, może być najlepszym do uchwycenia.
Jeśli kochasz fotografię, jeśli pstrykasz bo lubisz, jeśli nie wyobrażasz sobie, życia bez aparatu, to musisz znać jedną, podstawową zasadę.
Niech dzisiejsze zdjęcie będzie alegorią tego, jak wyglądają moje dni podczas sesji. Czas ucieka, jak ten autobus, a ja stoję w miejscu jak ta pani. Kurtyna.